Quid dulcius in vītā quam amīcitia sit, nēminem putō invenīrī posse, quī sānā mente dīcat. Est enim amīcus, ab amandō dictus, quasi alter nostrī, quīcum, Senecā in tertiā suā ad Lūcīlium epistulā admonente, tam līberē tamque audāciter colloquī possumus, quam nōbīscum metipsīs.
 
Dē mātēriā hāc suāvissimā hominumque omnium vītīs necessāriā Cicerō Laelium indūcit loquentem praeceptaque generīs suīs trādentem.
 
Ūtilissimīs eius admonitiōnis īnstruāmur ut veterēs amīcitiās dīligenter servēmus, novās prūdenter nōbīs conciliēmus, malās procul abjiciāmus!